اعتراف نامه...

وختی اطرافمو نگاه میکنم....آدماشو با تمام رفتاراشون...زندگیشون...وقایع التفاقیشون رو زیر ذره بین چشمام قرار میدم...

نمی دونم باید خدارو شکر کنم یا شکایت...

مامانم همیشه میگه: تا حکمتش نباشد برگ از درخت نپاشد...

وختی به این جمله فک می کنم ته دلم یه حسی بهم آروم لبخند می زنه و یه موج از نسیم ملایمی بهم آرامش می ده...

وختی میبینم بعضی ها با اینکه زندگی سختی رو میگذرونن ولی طوری خدا رو شکر میکنن که انگار تو زندگیشون هیچی کم ندارن...آه... به دلشون حسادت می کنم... به بزرگواری روحشون حسادت می کنم... به اینکه چه جوری این قدر می تونن ....

وختی زندگیمو مرور می کنم...

لحظاتمو....با تمام خوشی ها و رنج هایی که داشته ناخودآگاه لبخند به روی لبام میشینه...

وختی کودکیمو مرور میکنم که بزرگترین دغدغم نباختن تو بازی بود یاد وختی که قهر میکردیم اما چند دقیقه بعد آشتی بود و یا دوستایی که همیشه پایه بازی بودن و بازی و بازی... دلای کوچیک اما بزرگ داشیم... کینه نداشتیم... قهرامون خاله بازی بود

برای بردن به هیج عنوان تن به تقلب نمیدادیم...یعنی حاظر نبودیم خودمونو کوچیک کنیم دروغ هامونم از جنس کودکی بود... از جنس ناب بچه بودن ...

وختی به قرص ماه که رو به تحلیل میره نگاه میکنم... آه از نهادم بلند میشه....

با خودم می گم خدایا...

چرا اون اون بلابالاهاست.... من این پایین پایینا...

اما وختی یاد حرفای اسطوره زندگیم می افتم... که میگفت هیچ وخت خودتونو با دیگران مقایسه نکنین چون خدا شما رو بی نظیر آفریده با توانایی های بسیار...

به خودم یه تلنگر میزنم که.. ای دختر حواست کجاست... خدا بهت یه تن سالم داده که برا رسیدن به اون چیزایی که می خوای تلاش کنی

یا به قول....: خدا... هدفم...و تلاشم...

همیشه از خدا توقع بالایی داشتم ...

همیشه وختی تنها میشم... مث بچه ها به خدا می گم : خدایا چی میشه چشمامو ببندم بعد که باز کنم برگشته باشم به 8 سالگیم... وختی تازه خوب خوندن و نوشتنو یاد گرفته بودم یا به 9 سالگیم که با یه چادرنماز سفید و خوشگل راهی مسجد می شدم...

یا به 11 سالگیم که یه دوست جون جونی داشتم که حاضر بودم دنیامو براش بدم اما اونم مث همه لحظات زندگی منو جاگذاشت و رفت...

یا به 14 سالگیم که با اینکه به قول باباحاجیم یه پا خانم شده بودم اما حاضر نبودم دوچرخه سواری تو کوچه خیابونو کنار بذارم...

یا به 16 سالگیم که یه قدم واسه آیندم برداشتمو وارد دنیای آینده شدم...

یه به 18سالگیم که باید مینشستمو واسه کنکور میخوندم چون یه سکوی پرتاب به آینده بود و موفقیت... کنکورو همه ما تجربه کردیم ... واسه یه عده شرایط واقعا سختی بود واسه یه عده دیگم یه صحنه گذرا بوده مث خیلی از صحنه های دیگه زندگی...

عده ای از ماها تو رشته موردعلاقمون قبول نشدیم... شاید منم یکی از اون آدما باشم خیلی بابت این مسئله مث بچه ها سر خدا غر زدم و گریه کردم...که باز مامانم مث همیشه بهم حکمت خدارو یاداوری کرد و گفت نمی تونی رو حکمت اونی که اون بالاست پا بذاری....

الان که اینجام خوب میفهمم مامانم چی میگفت... الان دیگه از خدا شاکی نیستمو و رشتمو خیلی دوس دارم...

گاهی اوقات سر خدا غر میزنم که چرا اینو ندارم... چرا این جوری شد...چرا این اتفاق واسه من افتاد...چرا وختی باید باشم نیستم...و وختی نباید باشم هستم...

اما به قول استادم چرا مثبت نگر نباشیم...

چرا یکم کثبت به ماجرای زندگیهامون نگاه نمیکنیم....

نگاه مثبتو ازش یاد گرفتمو و مث یه داروی موثر به همه اطرافیانم تجویزش می کنم...

یه به قول عده ای چرا نیمه پر لیوانو نگاه نکنیم اگرچه:

نیمه خالی وجود نداره چون نیمه دیگش با اکسیژن پر شده...

حالا دیگه مث اون موقع ها به خاطر بعضی چیزا سر خدا غر نمیزنم... شکایت نمی کنم

چون:

خدا یه چیزایی بهم داده که باید شکرگزارش باشم

یه خونواده خوب

یه رشته توپ

دوستای ناب

یه زندگی خوب با تمام سختی هاش

و خیلی چیزای دیگه...

هرکی با زبون خودش از خدا تشکر میکنه

حالا منم با زبون خودم می خوام بگم:

خدایا ...

عاشقتم....

بابت همه شادی ها...غصه ها...خنده ها...رنج ها ازت ممنونم

آرزو میکنم نه تنها لحظات من بلکه تمامی لحظات آدمای دنیا مخصوصا تمام دوستایی که اینجان ...سرشار از طعم ناب خدا باشه

بازم می گم...دوست دارم...